Ben Seni Çok Sevdim

Her güzel şey için kelimelerden hep’i sevdim.

Birlikte seçtik biz kelimelerimizi.

Yan yana koyunca nasıl da sana benziyor diye,

Ben hep’i hep sevdim,

Seni öyle sevdiğim gibi.

Ama ben seni hep severken,

Hep’le birlikte çok sevdim.

Yine de yetişemiyordum, bazen de yetemiyordum seni sevmeye.

Ellerine sarhoşken,

Bakışın denk geliyordu;

Kalbimi oraya koşuyordum.

Bakışında aklımı yitirdim derken,

Dudak kıvrımın ateşten bir tebessüm bırakıveriyordu içime.

Ve bir de gönlümün şu dağınık coğrafyasına.

Ellerine, bakışına, bal dudağına yetişmeye çalışırken gönlüm,

Elime dokunuveriyordu ipek teninde açmış bir ben.

En nadide isimler yakıştırırken benlerine,

Saçlarından bir rüzgâr esiyordu senli hayallerime

İçinde sen olmayan hayal mi olur hiç?

Hep senli, çok sevmeli hayallerdi benimkisi.

 

Seni daha mutlu edeyim diye, zihnim aklını kaybedecek gibiydi sanki.

Küçük şeylerle de mutlu oluyor sevgilim diyordum.

Çikolatadan oyuncak mı çıkıyor aşk mı bilmiyordum.

Ben seni çok sevdim

Sevişimi hiçbir benzetmeyle anlatamayacak kadar çok...

Sana sofralar kuruyordum düşlerimde.

Dizimde uyutuyordum, saçların ellerimde.

Üşüyen ayaklarına ılık sular döküyordum gümüş ibriklerle.

Çiçekli bahçeler, meyveli ağaçlar büyütüyordum sana.

Sobayı yakıp, üzerinde kestane mantar pişiriyordum.

Sen seversin diye ay çekirdeği sürüyordum fırına.

Ben seni çok seviyordum.

Her türlü benzetmeden uzak, her aşktan daha çok.

Sesin kıskandırırken şiirleri,

Yürüyüşün, mücella çehreni;

Ele verip ve sana olan çaresizliğimi

Varlığın, gündüzümü gecemi...

Ben seni çok sevdim.