Ne Çekmişsin Be Adam!

Bir umut abidesi,

Bir şelale, bir çağlayan

Deli akan bir nehir

Bu Nazım Hikmet Ran bizim

Bağrımızdan kopan, kopartılan

Kopartıldıkça çoğalan,

Ünü dünyayı saran

Kolları, Piraye, Vera ve yedi kadını saran

Lakin Çocuğunu saramayan

Yaraları saran

Yarasını saramayan

Bu Nazım bizim

Kurşun olmuş kalemi, tuş tuş gönüllere vuran

Dönüp kalbini angina pektorise vurduran

Kahırdan lütfa uğrayan

İyi ki Türkçe yazıyor dediğim

Şair-i Azam

Ne çekmişsin be Adam!

Çektirmişsin de kadınlarına

Yine de onların gücüyle kalkmışsın ayakta

Hani bugün olsan var yaa

Çarpardım iki laf sana bu konudan

Kör ölür badem gözlü olur

Kel ölür sırma saçlı olur

Derler ya, bu sende tam tersi

Ne kör idin ne de kel

Sen öldükçe yaşadın

Haberin oldu mu bilmem?

Bursa Cezaevinde bir mahkûm

Elbette ki kaldı etkin altında

Kimler kalmamıştı ki?

Varınca köyüne, başvurdu mahkemeye

Bundan gayrı Nazım’dır evladımın adı

Niyazi demiştim şimdiye dek

Ah dile geleydi de söyleyeydi

Vakti zamanının gözde kaplıcası

Çekirgenin Servinaz’ı

Nasıl mapuskonuk eyledi seni

Demişti ki bir gün genç yaşındaki yöneticisi

Seni getiren Memede

Niye her seferinde başka biriniz getirir üstadı?

Ne dese beğenirsin?

Korkuyorlar, bizi komünist yapar diye

Hey gidi koca çınar, hey gidi azgın nehir

Aydınlık yüzünü aydınlatan

Sarı kıvırcık saçların, engin mavisi parlak gözlerin

O boyun, posun heybetinle dün gibi aramızdasın hala, dünden de çok

Biz gitsek de sen hep var olacaksın

İyi ki varsın!

Bu Nazım, bu memleket bizim!