Nafile Bilge

Gördüm, adaletsiz kadınların keçeleşmiş analıklarını,

Bildim, çoktan başka kapılarda şımarık çocuklara dağıtılan babalıklarını.

Gizledim; durmamak için bazen koştum adımlarla,

Bazen de yürüdüm dörtnala.

Yaşadım merhameti, günbegün yakınlaşan

Bağsız ellerin çemberinde. 

Seyrettim, dünyanın kendi evlatlarını

Altın havanda kum edişini.

Demek ki hâlâ çırpınıyoruz,

Zoraki bir örgünün teline eklenmeye.

Bugün, Afrika’nın en ücra kabilesinde bile.

Elde kalan, dipsiz kile, boş ambar.

Gücenmesin, inandım ona;

Tanrı’nın kerâmeti, kendinden menkul.