K.Kararınca

yine aydınlanmaya başlıyor kozmosta bir gün

   artık karıncalar daha telaşsız daha sakin

görmüşlerdi bu devranın nasıl döndüğünü

    eski ve çürümüş bir baltanın altında

günlerce yıllarca kırıntılar taşımışlardı

    rutubetli yuvalarına.

devcileyin karıncayiyenlerle savaşmayı

    alın yazıları sanmışlardı

uyuşuk baharın güneşi artık onları ısıtmadığında

    tak edip sırtlarındaki yükü savurdular

boş kalan elleri birleşti

    sonra daha büyük daha köşesiz bir yuvarlak oldular

sırt sırta kol kola

    can hıraş çıktılar yuvalarından

anladılar ki aza kanaat etmek boşunaydı aslında

    şimdi evrende yer açmalıydılar kaosa

küflenmiş sapından girdiler önce

    akın akın on binlerce milyonlarca

demir tokmağı al aşağı ederken

    mücadele atıyordu büyüyen gövdelerindeki kalpleri

her yer toz duman her yer tarumar

    gözleri yaşlı ciğerleri yanık

böyle indirdiler kendilerinin yüz katındaki

    zalim baltayı

kapatmalı radyoları kırmalı portakal sandıklarını

görmeli hayat burada karıncaların destanında